در برگهای تازه و خام اسفناج بهترین مواد آلی برای پاکسازی و ترمیم تمام دستگاه روده ای وجود دارد. آب اسفناج خام می تواند یبوستهای شدید را ظرف چند روز برطرف سازد و درمان نماید و این بخاطر محتوای اسید اگزالیک بالای آن است. اسفناج می تواند از سقط جنین جلوگیری کرده و ناتوانایی جنسی را برطرف نماید و این به دلیل ترکیب ویتامین C و E موجود در آن می باشد. اسفناج حاوی مقدار زیادی ویتامینهای A و E، آهن، پتاسیم، سولفور (گوگرد) وکلر بوده و از نظر ویتامینهای B و C و کلسیم نسبتا خوب است. این سبزی از جمله سبزیهای است که کمتر از ۳ درصد کربوهیدرات دارد و محتوای ویتامین A موجود در آن حتی از روغن کبد ماهی نیر قوی تر است. اسفناج به عنوان یک باز قوی عمل کرده و اثری آشکار بر درمان شب کوری دارد. مصرف آب اسفناج و آب هویج به همراه هم در سلامت لثه ها و دندانها اثر با ارزشی دارد. ویتامین A و کلروفیل بالای اسفناج در اختلالات فشار خون، تقویت عصب بینایی و ماهیچه ها، رفع خستگی عصبی، کم خونی و اسیدوز کمک می نماید.مصرف اسفناج خام بهتر از اسفناج پخته بوده و به صور مختلف از جمله: به صورت بورانی، در سالاد در سبزیجات خام خوردنی و ... مصرف می شود. خوردن اسفناج دیابت را برطرف می سازد و مصر آب آن التیام دهنده زخم معده است.
برگها و ساقه تازه بادر نجبویه تا حدی اشتها آور بوده و باعث ترشح شیره گوارشی می گردد. این گیاه محرک دستگاه گوارشی بوده و به هضم غذا کمک زیادی می کند استفاده از بادرنجبویه خام یا نوشیدن ده کرده آن برای درمان دل به هم خوردگی های گوارشی و ناراحتی های عصبی بسیار مفید است. این گیاه سرعت تعریق را بالا برده و به عنوان دارویی بادشکن مصرف آن به شکل خام (خرد شده در تهیه سالاد) یا به صورت دم کرده برای افرادی که از نفخ معده رنج می برند توصیه و تجویز می شود. گیاه بادر نجبویه به دلیل داشتن نوعی اسانس روغنی معطر در آن نقش زیادی در درمان افسردگی داشته و دستگاه عصبی را به طور معجزه آسایی تقویت می کند و دارویی آرام بخش محسوب می شود. افزودن چند برگ و ساقه بادر نجبویه در سالادهای مقوی کبد، موجب تحریک کبد و غده آدرنال می شود و آن را به خوبی تقویت می کند. بادر نجبویه بند آورنده خونریزیهای قاعدگی نیز بوده و به عنوان دارویی ضد ویروس، ضد باکتری و ضد اسپاسم کاربرد دارد. از تخم بادرنجبویه جهت تزیین روی سالاد استفاده می شود.
پاپایا میوه ایست از خانواده خربزه و هندوانه که در استوا به عنوان میوه ای طبی شناخته شده که حاوی مواد هضم کنندگی ویژه ای بوده و غنی از ویتامین C، و ویتامین A و آهن می باشد. خاصیت اصلی این میوه مربوط به آنزیم پاپایین است که همان ویژگی پیسین که یکی از آنزیمهای شیره معده است و به تجزیه پروتئین کمک می کند و مدر نیز هست را دارا می باشد. فیبرین موجود در آن برای انعقاد خون مفید است. برگهای آن حاوی عنصر کارپین است که در بی نظمی های قاعدگی و اختلالات گوارشی نظیر اسهال بسیار مفید است. استفاده از پاپایای خام خرد شده در غذا و سالاد علاوه بر ترد کردن و خوش طعم کردن مزه غذا و سالاد به هضم آنها نیز کمک می نماید. بهتر است پاپایا را با نصف لیموی ترش مصرف نمایید. اضافه کردن ۲ قطعه پاپایای خرد شده در غذای در حال پختن موجب تسریع در طبخ می گردد.مصرف آب پاپایای سبز خام به تنهایی یا همراه با سالاد کمک شایانی برای بهبود اختلالات گوارشی می کند. خوردن پاپایای خردشده به صورت خام جهت رفع اختلالات کبدی و یرقان بسیار مفید است.
مورد استفاده این گیاه بیشتر بدلیل چسبنده بودنش است. البته این گیاه علاوه بر این، کاربرد درمانی هم دارد. از دانه های این گیاه، روغنی گرفته می شود که در بعضی از تصلبهای شریانی مورد استفاده قرار می گیرد. از برگهای این گیاه به عنوان سبزی خوردنی و از ریشه های این گیاه که به صورت غدد پنجه ای است به عنوان چسب استفاده می شود.
ریشه این گیاه گرم و خشک است و برای یرقان، ناراحتیهای کبدی، خشونت حلق و ناراحتیهای معده از آن استفاده می کنند. ریشه این گیاه را می سوزانند و از سوخته آن در جهت واله آور استفاده می کنند.
از ریشه این گیاه جوشانده غلیظی درست می کنند که برای درمان جوشها بسیار مفید می باشد زیرا خاصیت ضدعفونی کننده دارد.
این گیاه در نواحی کوهستانی و مرتفع می روید و فصل گل دهی آن از اواسط اردیبهشت ماه تا اواسط خرداد است.
ریحان با نام علمی (Ocimum basilicum) گیاهی است علفی یکساله و معطر که ارتفاع ساقه آن تا ۶۰ سانتیمتر می رسد. برگهای این گیاه به صورت متقابل بیضوی، نوک تیز با کناره های دندانه دار است و گلهای آن معطر و کوچک به رنگ سفید، قرمز و گاهی بنفش مشاهده می شود.
ریحان گیاه مقدسی است که دارای خواص چندگانه می باشد و در بسیاری از بیماریها استفاده می شود. از زمانهای قدیم، پیشینان و اجداد ما اعتقاد به قدست و خواص دارویی آن داشته اند.
ریحان در ایران و افغانستان به صورت خودرو می روید و در اکثر نقاط دنیا کاشته می شود.
از این گیاه اسانسی بنام بازیلیک یا روغن ریحان که بسیار معروف است تهیه می شود. ریحان از لحاظ مردم قدیم ایران کمی گرم و خشک است و چون بسیار معطر است برای معطر ساختن غذا از آن استفاده می شود.
گفته می شود مصرف ریحان طی مدت معینی ، باعث درمان بیماریهایی مانند سرما خوردگی، سرفه، سردرد، خستگی چشم، ضعف، اسهال، فشار خون بالا یا پایین، مشکلات قلبی، چاقی، ترشی معده، یبوست، مشکلات کلیوی، سنگهای مثانه و دردهای نقرسی می شود.
این گیاه برای افزایش مقاومت و استحکام بدن در برابر بیماریها که در نتیجه کمبود ویتامین های Aو C هستند، نقش عمده ای دارد.
مصرف ریحان می تواند باعث بهبود چین و چروکهای دست و صورت شود. هم چنین در بیماریهای زنان، مشکلات پوستی و تب نیز کاربرد دارد. برای بیماران مبتلا به سرطان نیز مصرف این گیاه توصیه می شود.
دم کرده برگ ریحان معالج سردردهای میگرن و عصبی است و اثر ضدتشنج دارد.
برگ ریحان درمان کننده ناراحتی های حاصل از نیش حشرات است.
تخم ریحان برای رفع دل درد مفید است و اگر آن را بکوبید و با صمغ عربی مخلوط کنید داروی خوبی برای درمان اسهال است.
برگ ریحان اثر زیادکننده شیر دارد و خوردن آن به همراه غذا به هضم کمک می کند.
تا کنون مضرات خاصی برای این گیاه گفته نشده است.
.
گیاه مریم گلی گیاهی با قدمت بسیار طولانی است و در حدود ۱٠٠٠ سال پیش به وجود این گیاه پی برده و از آن استفاده می کرده اند از جمله ابوعلی سینا در کتابهای خود به این گیاه اشاره کرده و خواص آن را برشمرده و تأکید بر مصرف آن کرده است.
این گیاه ضد درد، آرامش بخش و برای کاهش قند خون استفاده می شود. این گیاه در تمام مناطق معتدله رویش دارد. گلهای سفید زیبایی می دهد، بصورت خوشه ای است و جزء گیاهان معطر و خوشبو است که طعم بسیار تلخی دارد.
این گیاه آرام بخش و مقوی اعصاب است. همچنین یک داروی ضد عفونی کننده بسیار قوی است. اگر از جوشانده این گیاه بصورت قرقره استفاده شود، جوشهای داخل دهان و بعضاً آفت دهان را درمان می کند.
همچنین برای زخمهایی که بر اثر واریس به وجود می آید بسیار مؤثر است.
در آنژیم و انواع گلو درد نیز از این گیاه استفاده می شود. از جوشانده این گیاه برای ضماد و جوشهای بدن استفاده می شود. جوشانده غلیظ این گیاه اگر با آب مخلوط شود برای دردهای مفصلی، رماتیسم و حتی راشیتیسم کودکان بسیار مفید و مؤثر است.
Rosa Canina
نسترن گل زیبائی است که در نواحی گرم زمین میروید. این گیاه بهعنوان گل زینتی در نواحی معتدل نیز پرورش داده میشود. گلهای نسترن بسیار خوشبو و معمولاً زرد یا سفید رنگ هستند. گلبرگهای آن مصرف داروئی دارد. حمام کردن با عصاره این گیاه بوی بد عرق بدن را از بین برده و بدن را خوشبو میسازد. مخلوط گلبرگهای سائیده شده این گیاه با حنا پیاز مو را قوی و محکم میکند. همچنین مصرف نسترن سرعت جریان خون را در رگها زیاد کرده و سبب لطافت پوست بدن میگردد.
Berberis Vulgaris
زرشک بهصورت درختچهای است خاردار که خارها معمولاً سه تا سه تا از یک نقطه ساقه بیرون آمدهاند. زرشک بیشتر در مشرق ایران میروید و زرشک خراسان معمولاً بیدانه و مرغوبتر از زرشک سایر نقاط است. زرشک بیشتر به نواحی سرد زمین علاقمند است.
میوه زرشک در فصل تابستان میرسد و خوشهای سبز رنگ بوده که پس از رسیدن قرمز مایل به بنفش تیره خواهد شد. طبیعت آن سرد و خشک بوده و بهعلت داشتن بعضی اسیدهای آلی دارای خاصیت کم کنندگی صفرای خون و دفع صرفا از راه کبد بوده و در افرادی که شدت عطش دارند عطش آنان را نقصان میدهد و حرارت معده و جگر را نیز کم میکند.
آب میوه زرشک استفراغ را ساکت میکند و مخلوط آن با داروهای مناسب برای مداوای زخمهای امعاء بهکار میرود چنانچه مخلوطی از آب زرشک خوب رسیده و آب سیب درختی شیرین را بهطور برابر و نصف آب لیموی تازه و مقداری شکر بجوشانند تا قوام آمده و تقریباً منعقد گرد داروی بسیار خوبی است که بهعنوان پادزهر سموم کشنده منجمله زهر افعی بهکار میرود. ضمناً اشتهای افراد کم اشتها را زیاد میکند. افرادی که سرد مزاجند و مبتلا به نفخ شکم میباشند بهتر است زرشک را با غذاهای شیرین مانند نبات و عسل بخورند.
● وانیل
Vanilla Planifolia
وقتی از بوی خوش بستنی وانیلی و یا شیرینیجات وانیلی لذت میبرید هیچ از خود پرسیدهاید که وانیل از کجا بهدست میآید؟
وانیل در واقع یک گیاه است که موطن اصلی آن آمریکای مرکزی است. وانیل میوه درازی دارد که طول آن به پانزده سانتیمتر میرسد.
از این میوه مادهای بهنام وانیلین استخراج میشود که مادهای است معطر و در شیرینیسازی کاربرد دارد. ساقه این گیاه به گیاهان اطراف خود پیچیده واز آنها بالا میرود. میوه این گیاه را وانیل مینامند که دارای بوی مطبوع و قوی بوده و طعم آن مختصری شیرین است. درون میوه دانههای کوچک سیاه رنگی وجود دارد. وانی دارای مقداری مواد چرب و مقداری مواد رزینی و املاح آلی و کانی و مواد معطر است که مهمترین آنها وانیلین است. در گذشته این ماده را بهعنوان مقوی قوای تناسلی و سایر اندامهای بدن بهکار میبردند اما در واقع وانیل مادهای بیحال کننده است و مقدار زیاد آن باعث ضعف اعصاب میگردد و بهخصوص اگر به تنهائی مصرف شود. البته مصرف وانیل با دارچین و زنجبیل از مضرات آن جلوگیری مینماید.